Zaterdag 19 Maart 2016 – Pingpongend weg.

Zoals gebruikelijk op de vertrekdag staan we allebei redelijk op tijd op, en na een voortreffelijke nachtrust is dat zo rond 7 uur. Zo hebben we mooi wat tijd voordat we de deur van Primrose Drive voor de laatste keer deze “winter” achter ons dichttrekken. Tijd voor een stevig ontbijt, tijd voor de laatste restjes in de koffers te persen, tijd voor een bakkie, tijd om het huis een beetje fatsoenlijk achter te laten, tijd om onszelf voor de reis eens goed schoon ter schrobben, tijd voor nog een bakkie, tijd om de GMC vol te laden, tijd genoeg dus.

En tegen half elf is het dan echt tijd om te vertrekken richting MCO en wegens gebrek aan verkeersdrukte zijn we daar vrij vlot. Bagage en Marion snel gedumpt bij United en dan een rondje airport om de Terrain bij Alamo te dumpen. Onderweg had ik al gezien dat de brandstofmeter van deze automobiel een stuk gevoeliger is dan vele voorgaande, want ik heb hem gisteravond zoals altijd goed volgegooid bij de Racetrac hier om de hoek, en waar de naald normaal maar heel iets terug loopt van net boven de F(ull) tot op de F als we bij Alamo zijn, gaat dat vandaag een tikkeltje verder.

 

Aan mijn rijstijl kan het niet liggen want ik rij vandaag net zo veel te hard als andere dagen en met andere auto’s, maar als ik bij Alamo aankom staat de meter net een ietsiepietsie onder de F. Genoeg voor de ontvanger om ons 3 gallon brandstof te berekenen, op zich niet zo erg, al is hij hier op papier wel 80 cent P/G duurder dan aan de pomp. Maar, je kan niet altijd mazzel hebben 🙂 Aan de top van de lange roltrap zie ik dat het lekker rustig is bij United dus haal ik Marion van buiten om maar direct de koffers te dumpen. De dumppaal die onze boardingpassen uitspuwt laat al direct weten dat we anderhalf uur vertraging hebben wat op zich niet heel erg is, behalve dat we dan ook op de terugvlucht niet van Potbellys Shipwreck kunnen genieten en hier op Orlando de lunch moeten gaan scoren. Daar is straks in Washington geen tijd meer voor in de 45 minuten layover.

Waar nog wel tijd voor is, is een cappuccino, geen Frappuccino deze keer, van Starbucks en terwijl we daar zitten komen de eerste mailtjes van United binnen. Dat de vlucht vertraagd is (wisten we dus al) naar 15.15 vertrek, dat de vlucht om 15.02 vertrekt, toch weer 15.15 en dan dat hij toch op tijd, 13.45, vertrekt. Dat laatste zal zich nog een keer of wat herhalen tot dat we 9 mailtjes later toch gewoon om 13.45 uur vertrekken, maar nu wel van een andere gate, 44 ipv 40. En de vlucht is ook nog eens  bijna een half uur korter. Wonderlijke zaken. Maar er is gelukkig ook nog tijd genoeg om buiten nog even te genieten van Florida (in Washington is het al een stuk kouder) en een rokertje.

Buiten gekomen is gelijk duidelijk waarom we hier weg moeten. Het regent, en nog behoorlijk ook. En na het weekend zou de temperatuur ook nog eens met een noodgang naar beneden gaan naar misschien wel 21 graden ! 😂😂 Dat heet hier dan koufront. Wij zouden het graag meenemen, zelfs al naar Washington, waar het maar net boven het vriespunt is. Ik verbaas me (eigenlijk niet eens meer) dan ook nu weer over sommige medereizigers die heel Floridiaans gekleed, shorts & flipflops, richting kou gaan. Anderhalf uur na vertrek landen we op IAD.

 

We komen aan op D19 en reizen verder vanaf C5 en de kenners weten dat je dat niet in een stief kwartiertje loopt, al is het op dezelfde terminal. Maar we hebben tijd zat, zelfs nog tijd om toch nog een heerlijk broodje van Potbellys te scoren, want we komen er toch langs. Voorheen bij gate C1, meer nu bij D14. Verderop pakken we bij 1 van de Starbucks nog een bakkie mee, cappuccino voor Marion, deze keer een “NEW” Smoked Butterscotch Latte voor mij, wat gewoon een fancysmancy naam is voor een Caramel Latte van de Mac (koffie met een druppel caramel) maar dan 3 keer zo duur. De helft van onze broodjes nuttigen we bij C4 (🚬😄) en het restant is voor in het vliegtuig.

Voor vertrek willen we bij America Duty Free nog wat inkopen, maar ook die blijkt hier (C4) verdwenen te zijn, terwijl ze er 2 weken geleden nog wel zaten. Dat word weer een wandelingetje ! We staan vooraan in de group3 boardingrij en komen zo weer in exact dezelfde 767-300 terecht als op de heenreis 2 weken terug. Hoe ik dat weet ? We zitten weer op 21AB en mijn stoel is nog steeds self-reclyning, oftewel als ik tegen de rugleuning leun gaat hij vanzelf achterover, op zich niet erg, maar ongewenst tijdens stijgen en landen. Alleen met de armleuning in een bepaalde stand blijft hij recht overeind, dus dat doen we dan maar.

 

En niet alleen het toestel is hetzelfde, ook een deel van het boordpersoneel is weer terug. Waaronder ook de flightattendant die ons er de vorige keer er vriendelijk op wees de koffie te bestellen zoals je hem graag hebt, zodat ze dat niet steeds hoefde te vragen. Dus wij bestellen bij de eerste drankenronde “coffee, black” en “coffee, cream and two sugars” en worden gelijk gebombardeerd tot modelpassagiers. Doordat Marion van de plastic omhulsels van de dekens 2 vuilniszakjes heeft gemaakt en die gedurende de vlucht met alle rotzooi inleverd, wordt zij uitgeroepen tot No.1 passagier van deze vlucht ! Bij die eerste koffie maken we het restant van de Potbellys kleinjan en gaan, voor zover mogelijk, de oogjes toe. Dat lukt mij wat (veel 😴💤) meer dan Marion, en het eerste momenten ontwaken is pas weer bij de croissant met jam, een goed uur voor de landing.

 

It was a bumpy ride af en toe, maar bij gate D53 zetten we weer voet aan Nederlandse bodem. Als welkome onderbreking van de lange wandeling (op Schiphol gebruiken we zowat 6 KM van de I-stappenteller) doen we Murphy’s Pub nog even aan, is de paspoortcontrole ongewoon snel, en komen de koffers bijna gelijk met ons op de band aan. Douane heeft waarschijnlijk Zondagsdienst en is onzichtbaar, de bus naar P3 staat voor de deur en zo zijn we een uur en drie kwartier na touchdown al weer onder de Peperbus, waar het altijd knus is, alleen wat rustiger in huis. Hoewel onze andere huistijger Otje wel energie voor twee heeft (Sientje was altijd de rustigste) en ons de rest van de dag dat laat weten ook 🐱🙀

Het zit er weer op voor nu, maar de volgende is niet ver weg. Dat word een heel andere, zelfs voor ons doen. Wat dat allemaal gaat worden zal vanzelf weer in een reisverslag verschijnen. Voor deze keer; iedereen bedankt voor het medeleven, felicitaties en het meelezen. Het ga U goed en bis nächtstes mal 🖐🏼