Zo heerlijk rustâagh !

Zoals we gewend zijn worden de koffers net voor het slapen gaan gepakt en ook deze keer gaat er weer minder mee. Er komt nog een tijd dat we met één koffer wel uit kunnen. Het totale gewicht is inclusief koffers iets meer als dertig kilo, waarvan een groot deel (reis en leesvoer) een enkele reis heeft, dus is er in alle opzichten genoeg ruimte voor de terugweg.

Zaterdag 5 Maart 2016.

We vliegen pas om 12 uur dus is het geen nachtwerk, maar staan we om half zes op, om te zien dat de automobiel stijf bevroren is en voorzien van een fijn laagje ijzel. Min 2 geeft de thermometer aan, zo’n DERTIG graden verschil met wat ons te wachten staat. Na een bakkie, broodje en een moment onder het gemalen water is het tegen zevenen tijd om af te varen. Het is nog steeds koud en bij vlagen (vooral langs het Veluwemeer) goed mistig, maar ook vooral erg rustig op de weg en een klein uurtje draaien we P3 op om de Kia op rij 203, weer lekker vooraan, tussen 2 automobielen te wurmen. De kleine  bus is niet eens helemaal gevuld en brengt ons fluks naar Terminal 3.

 

De rust van onderweg zou vandaag de trend blijken te zijn, die keert regelmatig terug. Omdat we de laatste keer (Oktober) wat minder goede ervaringen hebben gehad met het inchecken door de nieuwe centrale veiligheidscontroles op Schiphol, waarbij het verplichte interview voor Amerikaanse vluchten in de checkin rij wordt afgenomen en we daardoor bijna een uur in die rij hebben gestaan, hebben we besloten er een paar euro’s tegen aan te gooien en Premier Acces hebben genomen, over de rode loper zeg maar. Not our cup of tea normaal, maar wel een stuk sneller, en dat mag wat kosten. Maar ondanks dat er ook vandaag weer 3 United vluchten in de ochtend vertrekkend er in tegenstelling tot de vorige keer is er werkelijk geen ruk te doen en had de wachttijd nog geen kwartier geduurd. Maar we hebben er voor betaald, en gaan dus gewoon over de denkbeeldige rode loper. 2 minuten later zijn we good to go !

 

Maar eerst nog even naar buiten voor een fris luchtje in een fruitig zonnetje, voordat we, ook nieuw, onze boardingpassen scannen om toegang te krijgen tot de, ook Priority uiteraard, roltrap naar de prioritygang van het veiligheidscontrole centrum, waar ook al weer weinig te doen is en we zo door fluiten. Ook de automatische paspoortcontrole is in een jiffy gebeurt en dan kunnen we aan het vakantieontbijt.

En dan begint het, de marathon naar het vliegtuig. Waar United vroeger vertrok van de G-pier, en de laatste paar jaar van de D, meestal D4, hebben ze nu D53, 57 en 58 toegewezen gekregen (zal ongetwijfeld een centenkwestie zijn) en dat is in Schipholtermen zo’n beetje het einde van de wereld, een wereld waar ook de automatische transportbanden nog niet helemaal doorgedrongen zijn. Voor de plaatsgenoten; een tippeltje van de Peperbus naar het NS station. Gelukkig zit halverwege nog Murphy’s Pub waar je even “op adem” kunt komen. Bij gate 53 aangekomen, met ruim 2 KM op de stappenteller, is het ook weer bijzonder rustig. Zo rustig dat de 767-300 nog niet voor helft gevuld zal worden en we de rijen voor het uitkiezen hebben. Maar buiten het gebruik van aanpalende tafels, kussens en dekens blijven we knus op ons eigen plekje in rij 21.

 

Door het licht beladen toestel schieten we natuurlijk veel harder op en komen we drie kwartier eerder aan dan gepland. Ik had niet eens tijd om uit te slapen ! De rij naar Customs & Immigrations is aanzienlijk maar op het scheidingspunt Paars/Geel (ook hier kennen ze VVSB 🙂) gaat het grote gros voor Geel (naar buiten) en mogen wij naar het Paarse transfergebied. Daar is het een stuk rustiger en als doorgewinterde reizigers schuiven wij aan in de rij van inwoners/terugkerenden, en doorlopen deze keer uiterst vlot de instructies van de computer op het paaltje, zelfs inclusief vingerafdrukken. En toch verschijnt er een mooi kruis op de uitdraai. We zijn dan wel terugkerenden met een Esta (voor de niet kenners; soort visum, simpel gezegd), maar wel een nieuwe Esta en een nieuw paspoort, en dat is te veel voor de paalcomputer, dat kan hij niet aan.

 

En zo komen we weer bij een mens (officer) terecht, die ons er overigens vlot door loodst en bij de bagageband staan onze koffers al klaar. Die worden snel aangevuld, en gaan direct de band weer op. Ook hier op IAD is er ondertussen een speciale TSA Pre (op voorhand goedgekeurd, dus geen schoenen uit en electronica kan in de tas blijven) rij, dus staan we in no time boven (douane etc. zit in de kelder). Wederom voor de kenners; we komen bovendrijven bij C6, maar ook voor de niet kenners, dat is kort bij C4, en daar zit de smoking lounge, dus die wordt eerst maar eens bezocht. Ook hier is het rustig, we zijn zelfs een moment helemaal alleen. Iets verderop, bij C2, eten we aansluitend meestal een broodje bij Potbellys, maar we hebben in het vliegtuig al redelijk wat gehad (crackers & creamcheese bij takeoff, best te eten chicken onderweg en net voor de landing een lekkere turkey-Edam sandwich) dus echt veel honger is er niet.

 

Trek wel, dus misschien eentje om te delen. Maar het wordt ons makkelijk gemaakt, Potbellys is er niet meer. Althans niet op die plek, ze zijn een kilometer (IAD is groot) verhuisd, nabij gate D14, en dat is ons toch iets te ver uit de buurt. Bij C2 opent binnenkort een Subway, die ook smakelijk spul maakt, maar toch anders. Dus gaan wij maar voor een cappuccino van Starbucks en blijven nog wat bij C4 hangen tot het tijd is om naar een andere 4, die van D, te verkassen, waar onze Boeing 737-900 op ons staat te wachten, die, wel volledig gevuld, ons binnen 2 uur (werd ons net, à ce moment dat ik dit zit te hameren verteld) naar de zon zal zeulen. Lekker kort vluchtje waar we nog even genieten van een Hollandsche lekkernij.

De koffers op MCO laten even op zich wachten, wat ons wel uitkomt, en dan is het de straat over naar de garage van Alamo, waar we zonder tussenkomst van enig opdringerig verkopend persoon direct naar de rij van de SUV’s lopen om de automobiel van onze keuze uit te zoeken. We zijn ook deze keer, via Alamo.co.uk/brits, weer voor een standaard SUV gegaan en er staan er vele. Equinox, Sorento, Captiva, Traverse, zelfs diverse pick-ups, al dan niet met 1½ of crewcab en tot mijn verbazing ook een paar Ford Transits. Misschien voor de Turkse toeristen ?  🙂 Maar tussen een paar mooie F-150’s (die doen we ook nog wel een keer) staat hij verscholen; de GMC Terrain SLT, bouwjaar 2016, nauwelijks mijlen op de klok. Met zo een auto hebben we, hij was toen net uit, in 2012 tijdens een rondreis in het Noordoosten zo veel lol gehad, en hij is tevens de aanleiding dat we nu zelf de Sportage hebben, dat we die vandaag ook weer mee gaan nemen. Even barcode, rijbewijzen en creditcard scannen bij de poort en we zijn op weg. Geweldig systeem, dat “skip the counter” van Alamo.

 

Het doet mij deugd U te melden dat je vanaf de South Exit op Orlando International Airport nu bijna zonder obstakels en verkeerslichten de tolweg 417 op kunt. De fly-overs, waar ze in Oktober nog volop mee bezig waren, zijn nu in gebruik en dat maakt het allemaal een stuk makkelijker. We volgen de 417 tot het eind, doen een stukje I4 en duiken dan de volgende tolweg, de 429, op. Het is wat om, maar scheelt een berg drukte en verkeerslichten op de US192. Altijd leuk om in de avond te rijden want mooi verlicht, met name de neons van de winkels en restaurants, maar die kennen we ondertussen wel. Onze eerste stop is de Publix, niet de vertrouwde bij Orange Lake, maar de wat grotere iets verderop. Voor de afstand naar “ons huis” maakt het niet veel uit, maar deze is een heel stuk rustiger. En na het volladen van de winkelwagen met de eerste (ontbijt)behoeften kunnen we zowaar afrekenen met de pinpas (debitcard en ook nog sliden) en zelfs $50,- cashbacken. Dat is bij Publix een mooi tijdje onmogelijk geweest, maar U ziet, de aanhouder wint.

 

Thuisgekomen worden koffers uit- en koelkast ingepakt en na een lekker bakkie op het terras, het is nog een graad of 19°, is de klok sinds ons vertrek thuis al weer ruim 2 keer rond geweest en houden we het voor gezien. De bedstee lonkt. Morgen weer vroeg op :-).