Zondag 6 Maart 2016 – Weer wat geleerd !

Het zal de vaste lezers en de regelmatige Amerikagangers weinig verbazen, maar ook deze keer zijn we weer vroeg wakker. 3.33 staat er op de klok, maar dat is zelfs mij te gek. Na het noodzakelijke toiletbezoek kruipen we weer fijn onder de klamme lappen, maar een uur later houd ik het toch voor gezien. Het gedraai en gepieker om toch maar te blijven liggen ben ik zat. Er moet nog een verslag op het web and now is as good a time as any. Een deel van het verslag was in de laatste vlucht van de heenreis al op de Ipad ingetikt, dus resten alleen nog de laatste details. Eén van die details was wat voor type GMC we nu hadden, LT, SLT of toch LTZ 🙂 . Dat gaan we even onderzoeken. Dus na het rituele glas Tropicana met 2 Chips Ahoy op het terras loop ik de voordeur uit naar de auto. Zat ik net nog te bedenken dat het wel leek of het regende, maar dat het gewoon de automatische sproeiers waren, nu was ik even vergeten dat er aan de voorkant van het huis ook gras was. En dus ook sproeiers! Of het nu djetlek of slaperigheid is, 3 seconden later was ik klaarwakker, en zeiknat. Dus het t-shirt kon gelijk weer de droger in. Maar het is dus een SLT.

Het verslag staat erop, de weersberichten zijn prima voor de komende tijd volgens het vroege nieuws van WFTV en als Marion ook opgestegen is gaan we aan het ontbijt. Het wordt wat improviseren vandaag want waar er normaal altijd koffiefilters en peper en zout en soms thee in de kast staan is housekeeping een stuk rigoureuzer geworden en is er nog geen korreltje zout te vinden. Een zelf zijn we het reuzenbrood voor de toaster vergeten, dus wordt het al snel een tochtje naar de winkel. En omdat het om simpele dingen gaat (brood, filters, peper&zout) gaan we naar een simpele winkel, U raad het al, Walmart. One of many visits, vermoed ik.

Op de terugweg dump ik Marion bij de voetzoeker en ga zelf een kijkje nemen, en een bestellinkje doen, bij de overbuurman, heel toevallig een Harley Davidson dealer 😉 En als dat afgewikkeld is ga ik huiswaarts, de boodschappen uitpakken. Op de hoek van Primrose Drive maak ik nog een tussenstop voor een foto-op. Twee asielvogels uit het Noorden staan hier een beetje mooi te wezen en om zich heen te staren alsof ze eigenaar zijn van het grasveld. Een auto met harde muziek, een langs rennende jogger, een amateurfotograaf, niets lijkt ze van hun stuk te brengen. Tis Zondag, don’t worry, stay happy and keep calm, dat is de boodschap die ze ons willen geven. En ze hebben gelijk.

Na de lonesome coffee besluit ik even uit te blazen. Maar wel met een elektriek pompje, want de weersverwachtingen noopten ons tot aanschaf van een drijfstoel en daar zal wat lucht in moeten en mijn lucht is lang niet zo zuiver als de buitenlucht, dus mag mijn 12V vriend het doen. Als de pompwerkzaamheden op zijn eind lopen gaat mijn broekzak blèren en meld Marion zich zijnde gereed om op te halen. En omdat het lunchtijd is pik ik haar op bij Formosa Garden en rijden we door naar Celebration waar sinds kort een vestiging (achter Panera Bread) zit van onze favoriete burgerbakker Five Guys. 2 kleine burgertjes to go gaan mee naar de koffiepot van Lindfields en gaan er met smaak in, net als de koffie trouwens. Ondertussen is de kou wel uit de lucht en een goed moment om zwembad en jacuzzi vast te verkennen. De nieuwe verwarming van de pool is nu digitaal te regelen en het water verfrissend, maar niet te, en, vooral belangrijk, niet te warm.

 

Tussen Oktober en nu is zo’n beetje alles wat stroom verbruikt in dit huis overleden, want behalve poolheater beschikken we nu ook over nieuwe airco, microwave en internetrouter. Die laatste verzorgt ook de digitale kabel TV en dat is ook aanzienlijk verbeterd. Ook de tuin is rondom goed aangepakt en naast Mickey & Mini, Spiderman en de Shreckfamilie is nu ook Frozen hier neergestreken. En onze eigen Kabiker is er natuurlijk ook nog, al mag die wel eens wat meer in de zon komen, hij ziet nog al bleekjes.

En zo kabbelt de middag mooi voort en werken we naar de avondmaaltijd toe. Wat dat wordt mag geen verrassing meer zijn, want sinds de opening is dat Texas Roadhouse ten faveure van voorheen Outback. Maar ook daar zullen we nog wel keer geraken, net als bij de meeste andere lokale eethuizen. Ik noem een Fridays, een Longhorns, een Bonefish Grill, een Cracker Barrel etc. etc. etc. en misschien zelfs wel de nieuwe vestiging van Mannys Chophouse hier om de hoek. U hoort het nog.

Texas Roadhouse is niet meer wat het geweest is. Kon je als je, zoals wij, op tijd gaat eten bijna altijd zo door lopen naar je tafel, of hooguit een kwartiertje moest wachten, dan kom je nou van een koude kermis thuis. Tegen 6 uur draaien we de parkeerplaats op, maar veel plaats om te parkeren is er niet eens meer. Aan de vele wachtenden te zien vrezen we met grote vreze, en dat komt aardig uit. De wachttijd is 30 tot 45 minuten wordt ons bij het overhandigen van de pieper verteld, en dat is geen leugen, want het wordt zeker 50 minuten. En dat terwijl ze in de tussentijd (tussen nu en Oktober) het restaurant zelfs behoorlijk uitgebreid hebben. De veranda links van de ingang, waar de wachtenden konden zitten is dichtgetimmerd en vormt nu samen met de binnenwachtruimte die erachter zat nu weer een stuk extra restaurant. En de voorgevel is links van de ingang mee rechtgetrokken, en daar is nu de binnenwachtruimte. En het zit allemaal stampiesvol, inclusief de hal en voor en rond de balie waar je moet melden. Hadden we nu toch maar call ahead gedaan.

Ze hebben nu 358 zitplaatsen en die zijn minimaal een paar keer per dag bezet, en dat zeven dagen per week. Maar nu is het uitzonderlijk druk, met name door de springbreakers die dit jaar vroeg zijn, en door vele Engelsen, in onze ogen waarschijnlijk door hun voorjaarsvakantie. Maar als we dan eenmaal zitten is het weer genieten geblazen en dat maakt het de ruim 3 kwartier wachten zeker waard. De fillet en ribeye waren weer uitstekend, maar in plaats van U weer te confronteren met foto’s van dit lekkers (de echte foodfans hebben die al op FB gezien) wil ik afsluiten met het meest gegeten voedsel, zeg maar de Signature Dish van Texas Roadhouse, wat door bijna iedereen in meer of mindere mate (vaak meer) naar binnen gewerkt wordt en de doggybags niet voor aan te slepen zijn;

Gelukkig kan ik er (met moeite) van afblijven, en Marion zeker, maar sommige mensen hebben tijdens het wachten (je mag pakken wat je wil) al een halve plunjebaal naar binnen gewerkt, onvoorstelbaar. Als ik dat zou doen hoefde ik geen eten meer. En dat lekkers wil ik absoluut niet missen. Voor een kleine boodschap aan we nog even bij onze “oude” Publix aan, waar we binnen een minuut weer buiten staan. Wat een drukte! Alle kassa’s open en overal minstens 10 karren. We gaan wel weer een stukje verderop, naar onze “nieuwe” Publix, veel groter, en vooral veel rustiger. Op deze fijne dag nemen we thuis een lekker bakkie met een sticky Krispy Kreme donut en relaxen de rest van de avond verder. Morgen gaan we richting Oostkust, maar daarover morgen meer.